Na maandenlang voorbereiden, huizen vol met bloemen en kalenders, magen vol stamppot, poffertjes en broodjes beenham, honderden lege flessen en wekenlang aftellen is het dan eindelijk zaterdag 2 mei. Al vanaf 6 uur stroomt de parkeerplaats vol met ouders en kinderen. Ietwat zenuwachtig kijkt iedereen om zich heen op zoek naar bekenden en afleiding. Al gauw is het een drukte van belang en staat iedereen met elkaar te kletsen. Als de bussen aankomen neemt de tourcommissie het voortouw om het inladen in goede banen te leiden. Deze organisatorische hoogstandjes zullen we nog regelmatig tegenkomen dit weekend. Snel worden uit voorzorg nog 2 dozen bitjes in mijn tas gestopt, hiervan blijken de meeste ook nodig. Terwijl een vergeten paspoort nog wordt opgehaald heeft iedereen een plaats gevonden en kunnen we vertrekken. Hier en daar wordt bij ouders en kinderen een klein traantje weggepinkt. Toch wel spannend zo’n weekend alleen weg. Maar al snel is wat op de parkeerplaats achterblijft vergeten en telt alleen wat de komende dagen op ons wacht. Op weg naar Twickenham, op weg naar de grote finale!
In de bus wordt gelijk duidelijk waarom er een extra tandenborstel en een vodje moest worden meegenomen. Dit zijn items die gedurende de tour een centrale plaats innemen en moeten op elk moment getoond kunnen worden. Deze items worden per team aangevuld. Voor de Benjamins zijn er een gevulde koek met nuts en voor de mini’s een pot marmelade en jam. De clubliedkenners weten gelijk dat deze items bezongen worden in Rule the Hookers. De teams zijn hier verantwoordelijk voor en ook deze items moeten op elk moment getoond kunnen worden. Dit wordt gelijk een paar keer geoefend.
Quizmasters Ko en Dirk nemen het voortouw met de vodje op, vodje af quiz. Makkelijke en moeilijke vragen wisselen elkaar af met diverse winnaars tot gevolg. Kosten nog moeite zijn gespaard en de mooiste prijzen verwisselen van eigenaar. 1 specifieke vraag leidt tot een gedetailleerde uitleg waar zelfs nog een aangrijpend lied bij hoort. Waar een fransman die naar de wc moet al toe kan leiden. De aanwezige Old Suckers grijpen deze gelegenheid aan om hun zangervaring ten gehore te brengen met een educatief lied over beren en kaas.
Na een korte stop plus chauffeurswissel in Breda gaan we richting Calais. Voor velen van ons is het de eerste keer in de tunnel en dus een gebeurtenis van jewelste. De Engelse douane vindt een bus vol met kinderen een heuse bedreiging voor de nationale veiligheid en dus worden we gesommeerd persoonlijk naar de paspoortcontrole te komen. De eerste vertraging is een feit. Met een bus vol bejaarden voor ons en slechts 1 loket open worden we niet heel vrolijk. Frans voelt feilloos aan wat hier nodig is en gaat de kinderen voor in een paar Hoekie Hoekies en het Rule the Hookers. In de kleine wachtruimte komt dit echt prima tot zijn recht. Na door de beveiliging gewaarschuwd te zijn per direct te stoppen met zingen blijft het rumoerig, gaan er ineens 5 loketten bij open en racen we toch nog door de paspoortcontrole. Tijdens de busreis hadden we nog wat instructies gekregen. Als er een toeter gaat, gaat elk team achter elkaar op de grond zitten en zingt row, row the boat(zie tourboek) Dit oefenen we tijdens een stop met alle teams achter elkaar en blijkt nog een hele operatie.
De bus rijdt de wagon in en we gaan de tunnel in. Iedereen mag de bus uit en zo gebeurt het dat er voor onze bus, in een treinwagon onder het kanaal wordt gerugbyd. Waarschijnlijk nog nooit eerder vertoond. In een half uur zijn we in Engeland en gaan we onderweg naar Twickenham. Dichtbij het stadion gekomen vult de stad zich met fans en wordt het steeds drukker. We zien volgepakte parkeerplaatsen en drommen mensen richting het stadion gaan, de meesten vreemd uitgedost. Ook nu weer heeft de tourcommissie prima werk geleverd en kunnen we praktisch naast het stadion parkeren. Het is het grootste stadion wat ik ooit heb gezien en enorm indrukwekkend. Na voorzien te zijn van een wrap, een chippie en een drankje gaan we richting stadion. Hoe dichterbij we komen hoe groter het wordt. Als we met 130 oranje hoodies een Franse cameraploeg passeren wordt Dirk eruit gepikt en mag hij voor de camera vertellen wie we zijn. We klimmen het stadion in naar de bovenste ring. Op het moment dat we via een enorme trap en galerij het stadion binnenkomen wordt iedereen even stil. Dit is echt imposant. Zonder Engels team in de finale zijn de 82.000 plaatsen niet uitverkocht maar 51.000 mensen zijn er toch nog steeds heel veel. We mogen gaan zitten waar we willen op de bovenste ring en zo zitten we aan de lange zij met een geweldig uitzicht op het veld. Suppoosten en supporters vragen wie we zijn en waar we vandaan komen. Iedereen is even hartelijk en vindt het “wonderful” dat we zo lang hebben gereisd. De wedstrijd begint en met net wat meer Toulan dan Clermont fans wordt er vanuit ons vak flink aangemoedigd. Tijdens de wedstrijd komen er twee Engelsen naar ons toe. Ze zaten aan de overkant en moesten gewoon weten wie er in dat oranje vak zaten. Later zien we pas op TV hoe we opvielen met al die oranje hoodies. Ook hier is het weer geweldig om te zien hoe fans van de verschillende teams gebroederlijk door elkaar heen zitten en gewoon een leuke avond met elkaar hebben. Het is een enorm spannende wedstrijd met teams die aan elkaar gewaagd zijn. De kinderen kijken ademloos en de tijd vliegt voorbij. Ook als Clermont verliest blijft de sfeer goed en wordt het een groot rugbyfeest. Op de weg terug door en naast het stadion komen we haast niet bij de bus door de vele geïnteresseerden in “all those orange people”. We krijgen vlaggen en vaantjes van Engelse en Franse fans en maken veel indruk.
In de bus is het nog twee uur naar Brighton waar het avondeten op ons wacht. De jeugdherberg heeft meer weg van een sterrenhotel en blijkt net voor ruim een miljoen pond gerenoveerd. Dat is goed terug te zien in de hoge plafonds en ornamenten. Dankzij het voorwerk van de tourcommissie krijgen we snel onze kamersleutel en kunnen naar de kamers.
Als de kamers zijn ingenomen wordt gelijk uitgetest of de kussens lekker zacht zijn. Dat gaat het beste door hem tegen iemand anders aan te slingeren. Een groot kussengevecht breekt uit wat uiteindelijk door de begeleiding in juiste banen wordt geleid. Natuurlijk ging iedereen daarna gelijk slapen en hoefde er niet meer te worden opgetreden…..
De volgende ochtend wacht een uitgebreid Engels ontbijtbuffet op ons met eggs, bacon en sausages. De wat minder sterke magen konden uitwijken naar yoghurt of toast. Voor elk wat wils dus. Met een lunchpakket op zak gaan we onderweg naar Brighton voor het tournooi. Hier wacht ons een typisch Engels landschap met heuvels en mist en maar liefst 5 rugbyvelden. Dat kennen we in Nederland niet. In het clubhuis wordt naar de finale van de vorige avond gekeken. Trots kunnen wij vertellen dat wij erbij waren. We worden hartelijk ontvangen en de Benji’s gaan samen met de aanwezige Engelse teams trainen. Er is een parcours opgezet met verschillende oefeningen die om de beurt worden gevolgd. Je ziet de Benji’s genieten van de andere manier van trainen en het contact met de Engelse kinderen. Als ik een typische Engelsman met rubberlaarzen, pet een regenjas in mijn beste Engels aanspreek krijg ik een Westlands Moguh als antwoord. Het blijkt het enige Nederlands wat hij spreekt maar zijn vrouw uit ‘s-Gravenzande haakt gelijk aan met haar zus om eens te horen hoe het gaat in het Westland. De wereld blijkt toch klein.
De wedstrijden gaan volgens andere regels dan wij gewend zijn. Afpakken mag niet, alleen tackelen waarna de getackelde de bal weer in het spel brengt. Na 7 tackels krijgt de tegenstander de bal en mag hij proberen een try te maken. Als de bal wordt losgelaten mag hij wel worden opgepakt. Dat blijkt wennen voor onze Benji’s en de referee moet regelmatig ingrijpen. Gelukkig met het volste begrip en geduld omdat wij anders gewend zijn. Onze Benji’s worden geconfronteerd met een geroutineerde tegenstander die, alhoewel wat jonger, wel meer op elkaar ingespeeld is. Tackle na tackle wordt gemaakt en de Hookers weten gelijk op te gaan tegen de Engelse rugbykracht. Als we uiteindelijk met 5 tegen 3 winnen is de trots terecht. Tegen Engelsen winnen is toch nog iets mooier en dit is ook nog de eerste wedstrijd op vreemde bodem voor de meesten. De 2e wedstrijd blijkt een stuk lastiger, alhoewel er hard wordt gevochten en mooie tackels worden gemaakt is dit team echt een maatje groter en weet van ons te winnen. Na de wedstrijden wordt in de doucheruimte nog een (kinder)champagnedouche georganiseerd door de trainers. Dat was welverdiend na de mooie prestaties.
Voor de kinderen is voor lunch gezorgd, patat, kipnuggets en witte bonen in tomatensaus. En dat allemaal tegelijk in een bakje. Dat wordt met smaak verorberd en dan hebben we nog ruim de tijd om de andere teams aan te moedigen. In de tussentijd zijn 2 American Footballteams begonnen met de voorbereidingen voor een wedstrijd. Dit wordt geïnteresseerd gevolgd want de meesten van ons hebben dit nog nooit gezien. Na 2,5 uur te hebben gekeken naar warming ups, danspasjes, het veld op en af te zijn gegaan onder luide muziek gaan wij terug naar het hotel. Of er nog is gespeeld zal altijd een raadsel blijven.
De smalle landweg terug blijkt geblokkeerd door vele auto’s en na het verzetten van enkele auto’s te hebben begeleid en wat retescherp stuurwerk van onze chauffeur kunnen we terug richting hotel.
Teruggekomen in het hotel is er even tijd voor bezinning waarna we richting de beroemde Brighton pier gaan. Bij de ingang van de pier worden er nog wat foto’s gemaakt en klinkt de toeter, alle Benji’s gaan achter elkaar zitten voor het row, row the boat. De Engelsen kijken hun ogen uit. De pier heeft meer weg van een kermis, de begeleiding legt geld bij elkaar zodat alle kinderen een attractie kunnen uitproberen. Het meegebrachte zakgeld wat in de zakken brandt wordt hier opgemaakt aan attracties, snoep en souvenirs. De Engelse meeuwen lijken in een vorig leven als Spitfires te hebben meegedraaid in de Slag om Engeland. Duikvlucht na duikvlucht wordt uitgevoerd op onze Benji’s die moeten vechten om etenswaren zelf te kunnen nuttigen. Ledematen blijven gelukkig behouden en op wat krassen hier en daar na overleven we het allemaal.
Dan is het weer etenstijd met wederom een gevarieerd buffet. Na het eten verwisselen nog wat kussens van kamer maar uiteindelijk komt alles weer op zijn plaats terecht en is het tijd voor de Rechtbank.
Tijdens de Rechtbank, die deze keer bestaat uit twee wijze rechters, een strenge aanklager en twee indrukwekkende parketwachten krijgen alle teams aandacht. Trots en schaamte wisselen elkaar af en passende straffen worden uitgedeeld. Onder het motto “What happens on tour Stays on tour” laat ik graag aan de deelnemers over wat wordt gedeeld over o.a. een langskomende opblaaspop, het tandpasta-incident en de “kleinste” grote gasaanval. Na de rechtbank valt de groep uiteen en blijft het nog lang (deels gecontroleerd)onrustig in het hotel.
De volgende ochtend staat een zelfbedieningsontbijt plus lunch klaar voor de terugreis. De Engelse douane aan deze kant is waarschijnlijk gewaarschuwd voor ons gezang en hoeft de Benji’s en Mini’s niet meer te zien en terwijl de CJC door de douane gaat kunnen wij mooi nog wat ravotten op een groot grasveld onder het genot van een drankje en vele hapjes. De trein die ons door de tunnel moet brengen blijkt stuk en na wat rondjes te hebben gereden staat er een ander voor ons klaar en herhaalt de heenreis zich. In de trein wordt weer gerugbyd en deze keer wat ingooien geoefend.
De tourbus blijkt van alle gemakken voorzien en tijdens de rit door Frankrijk en België wordt een meegebrachte film vertoond. Ook deze is weer erg leerzaam. Als we dichtbij de Hoek komen bedanken de beide teamcaptains de buschauffeur, begeleiding en vooral de organisatie voor een geweldige tour.
Thuisgekomen kijken we terug op een onvergetelijke belevenis waar we nu al weken over napraten. De Benji teamspirit is nog verder verbeterd wat we zullen merken in het spel. Maar wat nog belangrijker is; wat hebben we een lol gehad!